‘Evil is a response to the perception of separation.’

Charles Eisenstein in The More beautiful world our hearts know is possible

Toen ik 11 jaar was, zei ik tegen mijn ouders:
“De moordenaar is geen slecht mens maar een verloren ziel.’’
Na het lezen van dit boek van Eisenstein begreep ik mijn eigen uitspraak misschien wel voor het eerst. Ik had in mijn ziel nog de restanten van het eenheidsbewustzijn en die werden in mijn puberteit wakker en klaar om naar buiten te komen. Echter omdat mijn ouders mij behoorlijk belachelijk maakten met zoveel naïviteit, heb ik zulke uitspraken nooit meer gedaan en ben ik zelf overgestapt naar hun wereld de wereld waar de ander een slecht mens kan zijn. Mijn ziel bleef het bekampen door het nooit hardop te zeggen, echter in mijn hoofd ben ik overstag gegaan en heb ik veel slecht gedacht over mensen (en uiteraard mezelf). Tot ook dat bouwwerk niet meer overeind bleef en er zelfs binnen ons gezin een ‘burgeroorlog’ uitbrak. Het eerste teken aan de wand was toen mijn vader mij als bondgenoot zocht voor zijn negatieve gedachten over mijn zus. Ik was een jonge vrouw, we stonden in de keuken en ik kon voelen hoe belangrijk hij het vond dat ik hem gelijk gaf met zijn negatieve meningen over het gedrag van mijn zus. Ik kon alleen maar zwijgen. Ik brak daar op de keukenvloer in honderd duizend stukken. Mijn eigen vader die mij vraagt me tegen mijn eigen zus te kanten? In welke slechte film was ik terecht gekomen? Ik wist toen nog niet hoe onheilspellend deze vraag van hem was, want later was ik aan de beurt en heeft de hele familie zich tegen mij gekant toen ik op straat terecht kwam en een schuiloord vond in Nederland.

Eisenstein drukt het zo uit:
‘’Humanity has been on a journey of Separation for thousands of years (…) one might even define evil as separtion: the total othering of a person, (…)”. Significant it is that the label ‘evil’ is itself a profount form of othering. That is another way to see that the concept of evil is part and parcel of the phenomenons of evil.’’

We kunnen niet begrijpen dat elk gedrag van elk mens een uiting is van onszelf als mensheid. Dat we een mensheid zijn. Dat welk gedrag ook van welk mens ook, een uiting is van wie ik ben behorende tot (geen goed werkwoord voor de eenheid) die mensheid. Of anders gezegd er is maar 1 mensheid en die gedraagt zich dus exact zo. Als er mensen zijn die moorden dan hebben we allemaal werk te doen. Het maakt niet uit wie van ons de effectieve hand slaat aan wie, zo lang we dat zien als buiten ons zelf gebeurende, zo lang we het niet accepteren als een uiting van wat we samen aan het doen zijn, blijven we ook (samen haha) in de vervreemding zitten en zal de hel het enige zijn waar we (samen haha) naar op weg zijn.

Nu ben ik Eisenstein dus zo dankbaar, dat hij mij alsnog hoort.
Ik heb overal moeders en vaders die mij alsnog horen. En ik voeg nu toe:
‘’We zijn als mensheid verloren en ik wil heel graag met jou de weg terug vinden. Daaarom nodig ik je uit in mijn klooster, waar het kwade, van origine nergens anders dan in je afgescheiden zelf, kan gehoord worden en geheeld worden zodat jij als mensheid de weg terug vindt. Want samen de weg terug vinden vanuit de hel die ook ik beleefd heb en jij wie weet ook, is wel degelijk de moeite waard.’’

Ruth, abdis van de Monasterij
september 2025